นักบุญ.. ที่ไม่ขาดทุน

หลายคนเข้าวัดมานาน ทำบุญมาก็มาก แต่ไม่ปลื้มในบุญ ซึ่งการไม่ปลื้มนี่เอง ทำให้เราขาดทุน เพราะถ้าไม่ปลื้ม บุญจะส่งผลช้า และส่งผลน้อยชาติกว่าที่ควรจะเป็น...

ดังนั้น ถ้าจะให้ถูกหลักวิชชา เราต้องปลื้มทั้งก่อนทำ กำลังทำ และหลังทำ เราต้องมีความสุขในทุกขณะที่ทำบุญหรือรับบุญ ต้องปลื้มให้ได้ตลอดเวลา โดยไม่ต้องไปคอยให้ทำบุญเสร็จก่อน หรืองานสำเร็จก่อนแล้วค่อยปลื้ม

ในบางครั้ง เวลาเราทำงานบุญที่เป็นหน้าที่ประจำ เราอาจทำจนชิน จนรู้สึกว่าเป็นภาระหน้าที่มากกว่าเป็นบุญ ก็ให้คิดเสียใหม่ โดยให้เห็นคุณค่าว่า.. ใน ๖๐ กว่าล้านคนบนโลก มีเพียงไม่กี่คนที่ได้มาทำตรงนี้ คนที่เก่งและรวยกว่าเรามาก ๆ ยังไม่มีโอกาสได้มาทำเลย อีกทั้งงานบุญที่หมู่คณะมอบหมายให้ทำ ก็ล้วนเป็นไปเพื่อวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของการเกิดมาเป็นมนุษย์ล้วน ๆ คือ ทำพระนิพพานให้แจ้ง เราจึงเป็นผู้โชคดีมาก ๆ ที่ไม่สูญเสียเวลาที่มนุษย์ทุกคนมีอยู่เท่ากันไปทำในเรื่องไร้สาระ

ฉะนั้น ให้เราปลื้มเถิด แม้เราเหนื่อย ก็เหนื่อยแล้วได้บุญ แม้เป็นงานหยาบ แต่ถ้าเราปลื้ม ใจเราจะไม่หยาบ  เพราะงานใด ๆ บนโลกล้วนแล้วแต่มีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น แม้เราจะเลี่ยงไม่ทำงานกับคนนี้... เราก็ต้องไปเจอคนใหม่ที่มีปัญหาใหม่อยู่ดี เพราะทุกคนล้วนยังไม่หมดกิเลส

ด้วยเหตุนี้...ให้เรามองปัญหาเป็นเรื่องธรรมดา โดยถือหลักที่ว่า.. "งานมี..เราก็ทำกันไป ปัญหามี..เราก็แก้กันไป" ด้วยใจใส ๆ เย็น ๆ และปลื้มกับบุญที่ทำ เพื่อให้ปีติสุขไปหล่อเลี้ยงใจให้ได้ หากทำได้อย่างนี้ เราจะเป็นนักบุญที่มีแต่กำไร ไม่ขาดทุน และบุญกุศลก็จะเกิดกับเราอย่างมากมาย ทั้ง ๆ ที่เราทำบุญเดิม ทำงานเดิม เสียเวลาเท่าเดิม แต่บุญได้เพิ่มต่างกัน..

Cr. ร.ลิ่วเฉลิมวงศ์ สำนักสื่อธรรมะ
วารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๑๓๓ เดือนพฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๖