อะไร คือ ความสูญเสีย..ที่น่ากลัวที่สุด

การเจอปัญหา อุปสรรค และการกระทบกระทั่งบนเส้นทางการสร้างบารมีเป็นเรื่องธรรมดา  เพราะเพื่อนนักสร้างบารมีก็ยังไม่มีใครหมดกิเลส และต่างมีข้อบกพร่องด้วยกันทั้งนั้น เพราะหากไม่มีข้อบกพร่องหรือบรรลุเป็นพระอรหันต์หมดกิเลสแล้ว  จะมาเข้าวัดเพื่อขัดเกลากิเลส สร้างบารมีกันไปทำไม

ดังนั้น เราต้องอยู่บนเส้นทางนี้ด้วยความเข้าใจ ให้อภัยและคิดปรับปรุงข้อบกพร่องของตัวเองตลอดเวลา เพราะเรามีเวลาอยู่บนโลกนี้อย่างจำกัด  อย่ามัวเอาเวลาไปนั่งคิดถึงเหตุผลที่จะทำให้เรายุติการสร้างบารมี เลิกไปวัด หรือหยุดงานบุญที่ทำ  และที่สำคัญ ไม่มีใครสามารถตัดรอนการสร้างบารมีของเราได้มากเท่ากับการที่เราตัดรอนการสร้างบารมีของตัวเราเอง ด้วยการน้อยใจ ด้วยความไม่อดทน หรือทิฐิมานะที่เกิดจากใจของเราเอง

หากเราได้มองโลกไปตามความเป็นจริง  เราจะพบว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่เราต้องเจออุปสรรค และด้วยวิบากกรรมเก่า  บางคนถึงกับต้องสูญเสียอะไรไปหลายอย่าง เช่น เสียชื่อเสียง เสียเพื่อน เสียใจ เสียของรัก..  แต่จงจำไว้ว่า จะสูญเสียอะไรก็เสียไป  แต่อย่าทำให้ตัวเองสูญเสียโอกาสในการสร้างบารมี เพราะการสูญเสียสิ่งนี้ เป็นการสูญเสียที่น่ากลัวที่สุด  เนื่องจากชีวิตจะตกอยู่ในภาวะวิกฤต คือเราจะไม่ได้บุญอะไรเพิ่มเติมเลย  ทั้ง ๆ ที่เราเกิดมาเป็นมนุษย์ก็เพื่อการสั่งสมบุญ  และในเมื่อเราต้องใช้บุญทุกวัน  หากไม่สร้างเพิ่ม พอบุญหย่อน ชีวิตก็จะตกระกำลำบาก แบบข้ามภพข้ามชาติ

ด้วยเหตุนี้...ไม่ว่าจะเจออุปสรรคอะไร  จงสู้ และให้หมั่นถามตัวเองบ่อย ๆ ว่า  เราสร้างบารมีในหน้าที่ของเราเต็มที่หรือยัง  เพราะการทำอย่างเต็มที่  แท้จริงแล้วก็ไม่ได้ทำเพื่อใครอื่นเลย  แต่เป็นการทำให้ตัวเรามีบุญในปริมาณมากพอที่จะทำให้เรามีชีวิตที่ราบรื่น มีความสุขในปัจจุบัน และเพียงพอที่จะรองรับการบรรลุมรรคผลนิพพานของตัวเราเองในชาติสุดท้าย...

Cr. ร.ลิ่วเฉลิมวงศ์

วารสารอยู่ในบุญ  ฉบับที่ ๑๐๕  เดือนกรกฎาคม  พ.ศ. ๒๕๕๔