คุ้มไหม..หากคิดจะพยาบาทใครสักคน

เทวทัต... ตามจองล้างจองผลาญพระพุทธเจ้าในทุกชาติที่เกิดมาเจอกัน  อีกทั้งกรรมที่อาฆาตผูกกันมา ยังดูดให้มาเกิดเป็นญาติกันก็มี เป็นลูกศิษย์อาจารย์กันก็มี เป็นพ่อลูกแท้ ๆ กันก็มี  ดังในชาติที่พระเทวทัตเกิดเป็นพระเจ้ามหาตปาตะ มีลูกเป็นธรรมบาลกุมาร ซึ่งก็คือพระโพธิสัตว์  แต่สุดท้ายก็ฆ่าลูกแท้ ๆ โดยนำมาตัดแขนทั้ง ๒ ข้าง ตัดขาทั้ง ๒ ข้าง และทำลายศีรษะ จนกระทั่งสิ้นชีวิต เพราะทรงเข้าใจว่ามเหสีรักลูกมากกว่าตน

..ในทางกลับกัน ในชาติที่เทวทัตไม่ได้เกิดมาเจอพระโพธิสัตว์  เทวทัตก็ได้ทำความดีอย่างมากมาย เพราะไม่เจอเสี้ยนหนามในใจที่ไปกระตุ้นให้ทำชั่ว จึงทำให้เทวทัตสร้างกุศลอย่างราบรื่นยิ่งยวดไม่แพ้กัน  บุญนี้จึงส่งผลให้เทวทัตเกิดมาเป็นพระราชา พระโพธิสัตว์เกิดเป็นช้าง  ในชาติที่เทวทัตเกิดเป็นชฎิลดาบส  พระโพธิสัตว์เกิดเป็นสุกรใหญ่ ฯลฯ  แต่พอเกิดมาเจอกันทีไร เพราะความอาฆาตแค้น จึงทำให้พระเทวทัตสูญเสียความดีในตัวได้ง่าย และพร้อมจะเอาชีวิตเป็นเดิมพันในการทำลายล้างพระโพธิสัตว์ เท่ากับเทวทัตเอาบุญที่ทุ่มเททำมาเป็นอสงไขยกัป มาเดิมพันในการทำความชั่ว ต้องสูญเสียบุญจำนวนมากไป แถมได้บาปมาจนภพมนุษย์รองรับไม่ไหว ดังในชาติสุดท้ายที่พระเทวทัตโดนธรณีสูบตกลงไปในอเวจีมหานรก

พอได้อ่านเรื่องนี้แล้ว  อยากให้คิดเอาเองว่า คุ้มไหม...กับการคิดอาฆาตพยาบาทใครสักคน และหากแรงอาฆาตพยาบาทนั้นดึงดูดให้ใครคนนั้นมาเกิดเป็นคนในครอบครัวของเรา เพื่อล้างผลาญกันเอง เราจะยังเป็นสุขได้อีกหรือ  ดังนั้นสิ่งที่ดีที่สุด คือ ให้ขอขมากัน ให้อภัยกัน เพื่อลดภพชาติที่ต้องมาจองเวรกัน มาขัดขวางการสร้างบารมีกันเอง เพราะ...ทิฐิมานะที่ไม่ยอมแพ้ อาจทำให้เราต้องแพ้ตลอดไปก็ได้...

Cr. ร.ลิ่วเฉลิมวงศ์

วารสารอยู่ในบุญ  ฉบับที่ ๙๑  เดือนพฤษภาคม  พ.ศ. ๒๕๕๓