เป้าหมายการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของวัดพระธรรมกาย ตอน ๔ รัฐศาสตร์เชิงพุทธ การปกครองระบอบธรรมาธิปไตย

รัฐศาสตร์เชิงพุทธ  การปกครองระบอบธรรมาธิปไตย

หลังจากที่หลวงพ่อได้ติดตามคุณยายและพระเดชพระคุณหลวงพ่อธัมมชโยมานานปี พอสรุปได้ว่า ถ้าจะให้โลกอยู่ร่มเย็นเป็นสุข ชาวโลกต้องรู้ว่า การบริหารปกครองโลกในระบอบที่เป็นธรรมาธิปไตย หรือที่เรียกว่ารัฐศาสตร์เชิงพุทธเป็นอย่างไร หลวงพ่อได้เขียนไว้เป็นหนังสือเล่มหนึ่งมีชื่อว่ารัฐศาสตร์เชิงพุทธ

หนังสือเล่มนี้ขยายความมาจาก พระสูตรในพระไตรปิฎก ชื่อว่ากูฏทันตสูตร เป็นเรื่องที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเมื่อครั้งเป็นพระโพธิสัตว์ ได้ทรงช่วยกษัตริย์พระองค์หนึ่งแก้ไขบ้านเมืองที่กำลังลุกเป็นไฟให้อยู่เย็นเป็นสุข โดยชี้ให้ดูว่า คนในโลกนี้จะเหมือนกันทุกยุคทุกสมัย คือ จะมีอยู่ ๒ ระดับ ได้แก่ ระดับบน กับระดับล่าง

ระดับบน แบ่งเป็น ๔ กลุ่ม ซึ่งแต่ละกลุ่มมีอิทธิพลคนละรูปแบบ ได้แก่

๑. กลุ่มนักการเมือง (ในอดีตคือเจ้าเมืองประเทศราช) ปัจจุบันได้แก่ นายกรัฐมนตรี รัฐมนตรี สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ฯลฯ ซึ่งมีอิทธิพลต่อประเทศชาติบ้านเมืองของทุกยุค

๒. กลุ่มข้าราชการประจำชั้นผู้ใหญ่ (ในอดีตคือ เสนาบดี อำมาตย์ราชบริพารผู้ใหญ่) ปัจจุบันนี้ ได้แก่ ข้าราชการ ทหาร ตำรวจ พลเรือน ในระดับสูง ระดับอธิบดี ปลัดกระทรวง นายพล ฯลฯ

๓. กลุ่มนักธุรกิจใหญ่ (ในอดีตคือ คหบดีมหาศาล) กลุ่มนี้จะควบคุมเส้นเลือดใหญ่ของชาติ เหมือนกับท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีในสมัยพุทธกาล ที่คุมเส้นเลือดใหญ่ คือดูแลการเงินของแคว้นโกศล

๔. กลุ่มนักวิชาการ (ในอดีตคือ พราหมณ์มหาศาล) ปัจจุบันนี้ คือ อธิการบดี ครูบาอาจารย์ต่าง ๆ ในมหาวิทยาลัย พระภิกษุ และสื่อมวลชน

ทั้ง ๔ กลุ่มบนนี้ เป็นหลักของทุกยุคทุกสมัย มีพลังอำนาจอยู่ในแง่มุมของตัวเอง ถ้าจะให้ประเทศชาตินั้น ๆ เจริญรุ่งเรือง ทั้ง ๔ กลุ่มนี้ต้องจับมือกัน เรื่องนี้ในตำราเรียนไม่มี แต่ปรากฏอยู่ในพระไตรปิฎกมา ๒,๕๐๐ กว่าปีแล้ว

ระดับล่าง หรือกลุ่มรากหญ้า แบ่งเป็น ๓ กลุ่มใหญ่ ได้แก่

๑. กลุ่มเกษตรกร (ผู้ใช้แรงงาน)
๒. กลุ่มพ่อค้าแม่ขายระดับล่าง (ชาวบ้านร้านตลาดต่าง ๆ)
๓. กลุ่มข้าราชการชั้นผู้น้อย

ทั้ง ๓ กลุ่มนี้ ทำให้กลไกของภาครัฐ ขับเคลื่อนไปได้

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสเอาไว้เรียบร้อยแล้วว่า ทำอย่างไรถึงจะทำให้ระดับบนและระดับล่างประสานกันได้อย่างพอเหมาะพอดี โดยทั้งสองระดับนี้ จะต้องนำเอาหลักการในพระพุทธศาสนาเข้าไปใช้ พระสงฆ์และชาววัดต้องทำหน้าที่นำพระพุทธศาสนาไปช่วย แล้วโลกจึงจะอยู่เย็นเป็นสุข

เพราะฉะนั้น ใครเข้าวัดแล้วคิดว่าจะปฏิบัติธรรมเพื่อตัวเองเท่านั้น โดยไม่คิดว่าจะชักชวนคนอื่นเข้าวัดด้วย ความคิดนี้ผิดตั้งแต่ต้น จะตัวใครตัวมันไม่ได้ เพราะถ้ามองว่า ประเทศไทยเป็นเรือลำหนึ่ง มีประชากรอยู่บนเรือ ๖๓ ล้านคน ทุกคนบนเรือต้องช่วยกันพายเรือ เราพายแล้วยังไม่พอ ต้องเข็นคนอื่นไปช่วยกันพายด้วย ถ้ามีใครคนใดคนหนึ่งไม่ช่วยกันพาย เรือก็หนัก พายไม่ไหว ด้วยเหตุนี้การเข้าวัดปฏิบัติธรรม อย่าว่าแต่ไม่ชวนเพื่อนบ้านมา แค่ไม่ชวนคนในบ้านมาให้ครบ ก็ถือว่าบกพร่องแล้ว หลวงพ่อขอฝากด้วย

ส่วนรายละเอียดต่าง ๆ ขอให้ไปอ่านดูในหนังสือรัฐศาสตร์เชิงพุทธ เพื่อจะได้รู้ว่าการปกครองที่ถูกต้องเป็นอย่างไร แล้วจะทำให้เราตั้งหลักได้ง่าย มีอะไรผิดพลาดในบ้านเมือง เดี๋ยวแก้ไขได้.

วารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๗๙ ประจำเดือนพฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๒