พระชักบังสุกุล.. โยมตายแน่ ๆ

อนิจฺจา วต สงฺขารา : สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ

อุปฺปาทวยธมฺมิโน : มีอันเกิดขึ้นและเสื่อมไปเป็นธรรมดา

อุปฺปชฺชิตฺวา นิรุชฺฌนฺติ : เกิดขึ้นแล้วย่อมดับไป

เตสํ วูปสโม สุโข : การเข้าไปสงบระงับสังขารเหล่านั้นเป็นสุข

สพฺเพ สตฺตา มรนฺติ จ : สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง ที่ตายก็ดี

มรึสุ จ มริสฺสเร : ที่ตายไปแล้วก็ดี และที่จะตายไปอีกก็ดี

ตเถวาหํ มริสฺสามิ : เราก็จะตายเหมือนกับพวกท่าน

นตฺถิ เม เอตฺถ สํสโย : เราไม่สงสัยในความตายของเราเลย เพราะต้องตายแน่ ๆ

เวลาไปร่วมงานฌาปนกิจศพ ก่อนจะมีพิธีเผา พระจะถือตาลปัตรเดินขึ้นไปบนเมรุ นอกจากพิจารณาผ้าบังสุกุลหน้าโลงศพแล้ว ท่านทำอะไรอีก ตอบว่า.. ท่านขึ้นไปพิจารณาความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาของสังขารร่างกายว่า

“อวสฺสํ มยา มริตพฺพํ : อาตมาตายแน่ อาตมาตายแน่” เพื่อจะได้ไม่ประมาท ในการบำเพ็ญสมณธรรมนั่นเอง

ในขณะเดียวกัน เวลาที่พระกำลังชักผ้าบังสุกุล ญาติโยมทั้งหลายก็ควรตั้งใจเจริญมรณานุสตินึกถึงความตายว่า สักวันหนึ่งเราต้องตาย!! อย่ามัวแต่ร้องห่มร้องไห้ ถึงผู้ตายอยู่เลย ร้องไห้ไปก็เสียน้ำตา ใจเศร้าหมองทุกข์กินเปล่า ทำใจให้ผ่องใสเอาไว้ ตั้งใจนึกถึงความตาย นึกถึงบุญ และอุทิศส่วนบุญกุศลนี้ให้ผู้วายชนม์กันดีกว่า ผู้ตายจะได้ไปสวรรค์ ถ้าเราตายก็จะได้ไปดี มีสุคติเป็นที่ไป