เจ้าชายบัณฑิต

เจ้าชายบัณฑิต

คนเราเมื่อคิดจะทําสิ่งใดก็ตาม หากมีหัวใจที่มุ่งมั่นแล้ว ความสําเร็จย่อมตามมา เหมือนดังเช่นในสมัยพุทธกาลที่บัณฑิต ในกาลก่อนพึงกระทํา ขอแค่มีตัวกับหัวใจ ทุกอย่างก็จะสําเร็จเป็นอัศจรรย์

ในยุคปัจจุบันเป็นยุคที่สิ่งต่างๆ เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา สภาพสังคมที่เสื่อมโทรม สภาวะเศรษฐกิจที่กดดันผู้คนในการทํามาหาเลี้ยงชีพ ทําให้เกิดความสับสนวุ่นวายในการดําเนินชีวิต แต่ก็ยังมีบุคคลท่านหนึ่งที่สวนกระแสในท่ามกลางสภาวะที่ผันผวน ท่านผู้นี้คือกัลฯบัณฑิต กล่อมกําเนิด เป็นชาวจังหวัดพิจิตรโดยกําเนิด อายุ ๔๙ ปี

เมื่อเขาได้ไปทํางานที่ประเทศไต้หวัน และได้รู้จักศูนย์กัลยาณมิตรไทเป มีพระอาจารย์และผู้ประสานงานคอยเป็นกัลยาณมิตรให้ ตอนนั้นเขายังไม่เข้าใจในเรื่องการทําทาน รักษาศีล เจริญภาวนาเท่าใดนัก เป็นคนที่อารมณ์ร้อนมาก แต่พอได้รู้จักศูนย์กัลยาณมิตร ได้ฟังพระอาจารย์ให้ธรรมะ จากนั้นก็เริ่มทําความเข้าใจหมั่นคิดแก้ไขปรับปรุงตนเองมาตลอด แต่ในช่วงนั้นไม่ว่าเขาจะทําความดีอะไร เพื่อนฝูงรอบข้างมีแต่จะคัดค้านไม่เข้าใจเขา จนสงสัยสัยว่าตนเองคงจะมีกรรมอะไรบางอย่าง ที่ทําให้คิดอยากจะทําอะไรก็มีแต่อุปสรรค จึงคิดในใจว่าอยากสร้างพระสักองค์ เป็นพระพุทธรูปเกตุเปลวเพลิงฐานพญานาค ได้แต่คิดอยู่ในใจ เพราะยังไม่รู้ว่าจะไปสร้างที่ไหน ? อย่างไร ?

จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาหลับและฝัน ในฝันนั้นมีพระภิกษุรูปหนึ่งกับผู้ชายสวมชุดสีขาว ๓ คนเดินเข้ามาหาเขา พระภิกษุรูปนั้นได้เข้ามาคุยกับเขา ในมือท่านอุ้มพระพุทธรูปเกตุดอกบัวตูม “โยมๆ ถ้าโยมจะสร้างพระต้องสร้างอย่างนี้นะ” เขาก็รําพึงอยู่ในใจว่า “เอ..นี่ไม่ใช่พระที่เราอยากจะสร้างนี่” แต่พระภิกษุท่านพูดถึง ๓ ครั้ง ในครั้งที่สามทําให้เขาต้องพยักหน้าตอบรับ เพราะคิดว่าถ้าไม่ตกลง พระภิกษุรูปนี้ท่านคงไม่ไปแน่

เวลาผ่านไปไม่ถึงสัปดาห์ ได้มีพระอาจารย์และอุบาสก ๓ ท่าน เดินทางไปฉันที่โรงงานที่เขาทํางานอยู่ ตอนแรกที่เห็นก็ยังเฉยๆ แต่พอเหลือบเห็นใบปวารณาสร้างพระธรรมกายประจําตัว ก็ถึงกับอุทานออกมาว่า “อะไรกันนี่!!” พระธรรมกายประจําตัว ช่างเหมือนกับในฝันของเรามากเลย เขาจึงเกิดกุศลศรัทธาอยากสร้างพระ ได้ปวารณาทันที ๑ องค์ เพราะตอนนั้นยังไม่ค่อยมีเงิน และภายในวันนั้นเขาสามารถบอกบุญองค์พระได้อีก ๓ องค์

ชีวิตของเขาอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ชวนให้ศีลไม่บริสุทธิ์ อยู่ท่ามกลางเพื่อนคนงานที่เอาแต่กินเหล้า และคอยคัดค้านในการสร้างบารมีของเขา ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาเสียกำลังใจในการทำความดี เขาไม่เคยคิดท้อแท้ท้อถอย แต่กลับเดินหน้าสร้างบารมีต่อไป ก่อนนอนจะตั้งใจสวดมนต์นั่งสมาธิอยู่บนเตียง ๒ ชั้น ในห้องรวม ที่มีเพื่อนคนงานด้วยกันนั่งกินเหล้า ส่งเสียงเอะอะโวยวายเสียงอึกทึกครึกโครม เป็นไปอย่างนี้ทุกคืน ด้วยความอุตสาหะบวกกับความเพียรในตัวของเขา ทําให้เขาสามารถต่อสู้สวนกระแสกับสภาวะนี้มาได้ตลอด

เหตุการณ์สําคัญที่ทําให้เขาปีติขนลุกน้ำตาไหล ลืมไม่ลง ปลื้มทั้งชาตินี้และชาติต่อๆ ไปก็คือมหากุศลอันยิ่งใหญ่ มหาทานบารมี กฐิน' ๔๕ พอได้ข่าวบุญนี้ เขารีบตั้งจิตอธิษฐานว่าอยากจะถวายสัก ๓,๐๐๐ เหรียญไต้หวัน (ประมาณ ๓,๗๐๐ บาท) ดูตัวเลขแล้วอาจจะคิดว่าน้อยนิด แต่สําหรับลูกจ้างแรงงานที่ทํางานก่อสร้างอย่างเขา มันเป็นเงินที่มากพอสมควร เขาหยอดกระปุกอธิษฐานจิตทุกวัน ด้วยอานุภาพบุญที่ได้ตั้งกุศลจิตศรัทธามั่นครั้งนี้ ไม่นานนักเขาก็สามารถรวบรวมปัจจัยได้เกิน ๓,๐๐๐ เหรียญ แล้วค่อยๆ ขยับเป็น ๕,๐๐๐ / ๑๐,๐๐๐ / ๑๕,๐๐๐ และในที่สุดเขาสามารถทําได้ถึง ๓๐,๐๐๐ เหรียญ

ในระหว่างที่รวบรวมปัจจัย เขาได้ถ่ายทอดความรู้สึกแห่งความปลื้มปีติครั้งนี้ว่า เขาตั้งหน้าตั้งตาทํางานล่วงเวลาหรือที่เรียกว่า โอที จนถึงเวลา ๑ ทุ่มครึ่งทุกคืน อาบเหงื่อต่างน้ำ ร่างกายเหนื่อยล้า แต่ด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งความดี ใจชุ่มอยู่ในบุญตลอดเวลา จิตใจเฝ้าครุ่นคิดถึงแต่กฐินสามัคคี '๔๕ กายก็ทํางานไป ใจก็จรดที่ศูนย์กลางกายตลอด

เขาเล่าถึงที่มาของปัจจัยที่เกินควรเกินคาดว่า วันหนึ่งขณะที่เขากําลังทํางานอยู่ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นขยะกองใหญ่ที่ทุกคนไม่เหลียวแล แต่สําหรับเขา นั่นคือ “กองเงิน กองทอง” มันเป็นหนทางหนึ่งที่จะทําให้เขาสามารถทําบุญกฐินครั้งนี้ได้สําเร็จ เมื่อคิดดังนั้นแล้ว ขณะที่ทุกคนกำลังหลับไหลไปด้วยความอ่อนล้า แต่เขาไม่หลับ พาสังขารที่อ่อนแรงจากการตรากตรําทํางานหนักทั้งวัน เดินไปคุ้ยหาเศษเหล็กที่กองพะเนินอยู่ เขาเก็บสะสมเศษเหล็กแล้วนําไปขาย ได้กิโลกรัมละ ๒ เหรียญเท่านั้น แต่ด้วยหัวใจนักสู้ที่ไม่ยอมท้อถอย เขาเฝ้าเพียรพยายามเก็บไปทุกวัน จนได้เศษเหล็กเป็นตันๆ รายได้จากการเก็บเศษเหล็กบวกกับเงินเดือนของเขา เมื่อรวมกันแล้วปรากฏว่าเขาสามารถรวบรวมปัจจัยได้ถึง ๓๐,๐๐๐ เหรียญ

จากการที่เขาเฝ้าเก็บเศษเหล็กในตอนกลางคืน ทําให้สุขภาพเขาอ่อนแอลง ระบบอวัยวะภายในแปรปรวน บางวันเขาต้องแอบไปอาเจียน เพื่อไม่ให้หัวหน้างานเห็น เพราะกลัวว่าถ้าเห็นแล้ว เขาจะอดทํางานล่วงเวลา เมื่อสะสมนานวันเข้า ในคืนหนึ่งร่างกายอ่อนล้าจนถึงขีดสุด มีอาการท้องเสียตลอดทั้งคืนที่ต้องเดินเข้า-ออกจากห้องน้ำจนหมดแรง แต่ด้วยหัวใจของนักสร้างบารมี เขาคิดอยู่ในใจว่า “ความตายนั้นเราไม่กลัว แต่กลัวว่าจะไม่ได้ทําบุญกฐิน เพราะเราเก็บเงินทําบุญซ่อนไว้ ขออย่าให้เราต้องตายก่อนเลย”

เช้าวันรุ่งขึ้น ลืมตาขึ้นมา “นี่เรายังไม่ตาย” เขารู้สึกดีใจมากที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ร่วมทําบุญกฐินครั้งนี้อย่างปีติและเบิกบานใจในความสําเร็จ ตามที่ได้ตั้งจิตอธิษฐานไว้ ทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์ครั้งนี้ ภาพต่างๆ ยังแจ่มชัดอยู่ในความทรงจํา เขารู้สึกว่าชีวิตที่เกิดมานี้คุ้มค่าที่สุด

ทุกวันนี้ชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี จากเพื่อนร่วมงานที่ไม่เคยเข้าใจกัน ก็กลับมาเข้าใจและเห็นใจเขา หัวหน้างานก็เมตตา เอ็นดูเขาเป็นพิเศษ คิดอะไรก็สําเร็จตามที่ใจปรารถนา และสิ่งหนึ่งที่มั่นคงอยู่ในใจของเขา นั่นคือการได้สร้างบารมีด้วยการทําทาน รักษาศีล ๕ ครบถ้วน และทําสมาธิภาวนาเยี่ยงบัณฑิตในสมัยพุทธกาล

เรื่อง : สำนักสื่อธรรมะ

วารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๒ ประจำเดือนธันวาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

***สามารถนำไปเผยแพร่ได้ แต่ขอให้ใส่ Cr. ผู้เขียนด้วย***

คลิกบทความได้ที่นี่ https://dhamma-media.blogspot.com/2019/06/blog-post_52.html

คลิกอ่านวารสารอยู่ในบุญ ในรูปแบบของ PDF
https://drive.google.com/file/d/180mXoDuS-x8N1bxuqpAOnsR1saAycwuD/view

คลิกอ่านวารสารอยู่ในบุญ ในรูปแบบของ E-book
http://dhammamedia.org/YNB%202545/02YNB_4512/02YNB_4512.html

คลิกอ่านแต่ละบทความของวารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๒ ประจำเดือนธันวาคม พ.ศ. ๒๕๔๕ ได้ที่นี่