ทำไม..ธรรมทานถึงชนะการให้ทั้งปวง

ในสมัยที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงมีชีวิตอยู่ ได้มีการประชุมกันของเหล่าเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เพื่อพยายามไขปัญหาทั้ง ๔ ข้อ คือ
๑.บรรดาทานทั้งหลาย..ทานชนิดใดยอดเยี่ยมที่สุด ?
๒.ในบรรดารสทั้งหลาย..รสอะไรเป็นเลิศที่สุด ?
๓.ในบรรดาความยินดีทั้งหลาย..ความยินดีอะไรเป็นเลิศที่สุด ?
๔.ความสิ้นไปของตัณหา..ประเสริฐที่สุดเพราะอะไร ?

แต่ก็ไม่มีเทวดาตนใดตอบได้ จึงพากันไปถามท้าวมหาราชและท้าวสักกเทวราช ซึ่งท่านก็ตอบไม่ได้อีก และด้วยเหตุนี้เอง เหล่าเทวดาจึงพากันไปกราบเรียนถามพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งพระองค์ทรงตอบว่า...

การให้ธรรมทาน..ชนะการให้ทั้งปวง

รสแห่งธรรม..ชนะรสทั้งปวง

ความยินดีในธรรม..ชนะความยินดีทั้งปวง

ความสิ้นตัณหา..ชนะทุกข์ทั้งปวง

และที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่า..การที่คนเราจะทำความดีหรือกลับตัวกลับใจเป็นคนดีได้นั้น ก็ต้องได้รับข้อคิดจากการฟังธรรมหรืออ่านธรรมะมาก่อน จึงจะเป็นเหตุให้เขาได้ตั้งใจถวายทานที่ยิ่งใหญ่ เช่น สร้างมหาวิหาร ออกบวช หรือแม้แต่การตั้งความปรารถนาที่จะเป็นพระพุทธเจ้าหรืออัครสาวกก็ล้วนแต่ต้องฟังธรรม หรืออ่านธรรมะมาก่อนทั้งนั้น และท้ายที่สุด..การที่คนเราจะหมดกิเลสไปนิพพานหรือที่สุดแห่งธรรมนั้น ก็เนื่องมาจากการรับรู้ธรรมมาก่อนเช่นกัน

ดังนั้น..การให้ธรรมทานจึงชื่อว่า..ชนะการให้ทั้งปวง

อีกทั้งยังเป็นสิ่งที่เมื่อให้แล้ว มีแต่ประโยชน์เกิดขึ้นเพียงฝ่ายเดียว และที่สำคัญยังมีอานิสงส์มากอย่างจะนับประมาณมิได้ ดังมีพระอรรถกถาจารย์เปรียบเทียบไว้ว่า..การได้ถวายจีวรแด่พระพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า และพระขีณาสพ ที่นั่งติด ๆ กันในจักรวาลจนถึงพรหมโลก ยังมีอานิสงส์ไม่ถึง ๑ ใน ๑๖ ส่วนของการให้ธรรมทานที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสเพียงพระคาถาเดียวเลย...

Cr. ร.ลิ่วเฉลิมวงศ์ สำนักสื่อธรรมะ