ปลื้มกับความสว่าง ณ กลางใจในวันมาฆบูชา

ปลื้มกับความสว่าง ณ กลางใจในวันมาฆบูชา
----------✦✦✦✦✦✦✦✦✦✦----------

“ดูก่อนท่านผู้เห็นภัยในสังสารวัฏทั้งหลาย คำว่า ‘บุญ’ นี้ เป็นชื่อของความสุข” มาจากภาษาบาลีที่ว่า “สุขสฺเสตํ ภิกฺขเว อธิวจนํ ยทิทํ ปุญฺญานํ” [องฺ.สตฺตก. (บาลี) ๒๓/ ๕๙/๙๐] ถือเป็นพระพุทธพจน์ที่สำคัญอีกประการหนึ่งสำหรับสรรพสัตว์ทั้งหลายที่ยังเวียนวนอยู่ในสังสารวัฏอันยาวไกล เพราะ “บุญ” นี้แหละอยู่เบื้องหลังความสุขความสำเร็จทั้งปวง ไม่ว่าจะเป็นเศรษฐี มหาเศรษฐี พระราชา มหากษัตริย์ พระเจ้าจักรพรรดิ แม้กระทั่งจะหมดกิเลสตรัสรู้ธรรมเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ ก็ล้วนต้องอาศัย “บุญ”

ฉะนั้น เราจึงควรหมั่นตรึกระลึกนึกถึงบุญที่เราได้กระทำผ่านมาแล้ว และตั้งจิตตั้งใจจะกระทำในอนาคต โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุญเนื่องในวันมาฆบูชาที่ผ่านมา ตั้งแต่ดวงตะวันเริ่มทอแสงโผล่พ้นขอบฟ้า จวบกระทั่งอับแสงลาลับไปในยามราตรี เราทั้งหลายก็ได้สั่งสมบุญกันตลอดต่อเนื่องทั้งวัน ไม่ว่าจะเป็นบุญตักบาตรพระภิกษุ-สามเณร ประมาณ ๒,๐๐๐ รูป, บุญจากการกลั่นจิตกลั่นใจเจริญสมาธิภาวนา, บุญร่วมพิธีมอบโล่เกียรติยศโครงการตอบปัญหาธรรมะทางก้าวหน้า ครั้งที่ ๓๗, บุญร่วมพิธีมอบโล่วัชรเกียรติยศโครงการสอบตอบปัญหาศีลธรรมเพื่อสันติภาพโลก (World-PEC) ครั้งที่ ๑๓, บุญเวียนประทักษิณ จุดโคมมาฆประทีป และฉลองชัยชิตัง เม โดยการสวดธัมมจักกัปปวัตนสูตร จำนวน ๑,๑๑๑,๑๑๑,๑๑๑ จบ เบื้องหน้าพระมหาธรรมกายเจดีย์ พระมหาเจดีย์พระพุทธเจ้าล้านพระองค์ เป็นอาทิ

เหตุการณ์ดี ๆ ที่เป็นกุศลเหล่านี้ เมื่อเราตามระลึกนึกถึงด้วยความปลาบปลื้มปีติ บุญของเราก็จะทบทวีเพิ่มพูนขึ้นตลอดเวลา และเราก็จะได้ชื่อว่า เป็นผู้ประพฤติตามแบบอย่างโบราณบัณฑิตทั้งหลาย ผู้มิเคยหยุดนิ่งในการทำความดีเลย ไม่ว่าสถานการณ์ของโลกและสังคมจะดำเนินไปเช่นใดก็ตาม

อนึ่ง “วันมาฆบูชา (วันพระสงฆ์)” เกิดขึ้นหลังจากพระพุทธองค์ตรัสรู้ธรรมได้ ๙ เดือน ณ วัดเวฬุวัน แคว้นมคธ โดยมีเหตุอันน่าอัศจรรย์ใจเกิดขึ้นอยู่ ๔ ประการด้วยกัน คือ

๑. เป็นวันเพ็ญขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๓

๒. มีพระสงฆ์ ๑,๒๕๐ รูป มาประชุมกันโดยมิได้นัดหมายทางวาจา

๓. พระสงฆ์ทุกรูปล้วนเป็นพระอรหันต์ทรงอภิญญา ๖

๔. พระสงฆ์ทุกรูปได้รับการอุปสมบทจากพระพุทธเจ้า เรียกว่า เอหิภิกขุอุปสัมปทา

ดังนั้น วันนี้จึงเรียกอีกชื่อหนึ่งได้ว่า “วันจาตุรงคสันนิบาต” แปลว่า “การประชุมอันประกอบด้วยองค์ ๔”

ในที่สุดนี้ ผู้เขียนขอตั้งจิตอนุโมทนาบุญกับผู้มีบุญทุก ๆ ท่าน ที่มีหัวใจอันหนักแน่นเพื่อจะจรรโลงพระพุทธศาสนาให้เจริญรุ่งเรือง ซึ่งแม้สายธารจะเปลี่ยนทิศ สายลมจะแปรผัน แต่กาลเวลาก็ได้พิสูจน์แล้วว่า มิอาจจะโยกคลอนดวงหทัยที่หนักแน่นมั่นคงในพระพุทธศาสนาของพวกเราไปได้ และขอความเจริญรุ่งเรืองในธรรมจงบังเกิดมีแก่ทุก ๆ ท่าน มา ณ ที่นี้...

Cr. พระมหาศุภณัฐ จนฺทชโย ป.ธ. ๙

วารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๑๙๕ เดือนมีนาคม พ.ศ. ๒๕๖๒