รอดตายเพราะบุญช่วย

รอดตายพราะบุญช่วย

ทุกชีวิตย่อมรักตัวกลัวตาย ดังนั้นเมื่อเราไม่ไปเบียดเบียนใคร ยังกุศลให้ถึงพร้อม อานุภาพและ อานิสงส์ย่อมบังเกิดขึ้นแก่ผู้นั้น เช่นเดียวกับบุคคลนี้ท่านมีชีวิตเสมือนแขวนอยู่บนเส้นด้ายที่พร้อมจะขาดทุกเมื่อ หากประมาทและไม่ระวังตัว เพียงแค่กระพริบตา อาจถูกชิงภพได้ พันตรี ถาวร ศิริมูล ผู้ตั้งปณิธานขอรับใช้ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ตราบชีวิตจะหาไม่

“ย้อนอดีตไปเมื่อปี พ.ศ.๒๕๓๗ ผมได้รับการชักชวนจากเพื่อนกัลยาณมิตรให้มาทําบุญ ทอดผ้าป่าในวันมาฆบูชา จึงได้รวบรวมเงินจากญาติพี่น้องผู้ร่วมงานมาทําบุญร่วมกันเพื่อซื้อที่ดินถวายวัดในสมัยโน้น

ตอนนั้นผมทํางานอยู่หน่วยรบ หน่วยลาดตระเวนระยะไกลที่กรุงเทพฯ แต่ก็ต้องออกไปชายแดน ภารกิจของการลาดตระเวนระยะไกลคือ การโดดร่มลงหลังแนวข้าศึก แล้วแทรกซึมเข้าหาข่าว ผมได้ดวงแก้วเป็นที่ระลึกจากการถวายที่ดิน และได้ลองปฏิบัติตามหลักวิชชา ก่อนออกลาดตระเวนทุกครั้งผมจะไหว้พระสวดมนต์ และนั่งสมาธิเพราะมีความกลัว คือกลัวตาย เวลาได้ยินเสียงปืนใหญ่ลงข้างๆ ฐาน และเดินฝ่ากับระเบิดมากมายจะนึกถึงหลวงพ่อ และสิ่งของศักดิ์สิทธิ์ติดตัวไป ชีวิตของผมรอดตายมาอย่างปาฏิหาริย์หลายครั้งหลายหน เป็นเพราะบุญกุศลที่ผมหมั่นตรึกระลึกถึงตลอดเวลา

และนี่ก็เป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่ผมอยากถ่ายทอดให้ทุกคนได้รับรู้รับทราบถึงอานุภาพแห่งบุญกุศลที่ทําอย่างสม่ำเสมอ ในทีมงานในการปฏิบัติภารกิจแผนป้องกันประเทศ ผมจะประชุมกันก่อนว่าในการไปในครั้งนี้เพื่อชาติบ้านเมือง ตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ บ้านเมืองเราตอนนี้อยู่ในภาวะคับขัน เราได้รับมอบอํานาจไป เราต้องทําหน้าที่ให้ดีที่สุด ใครพร้อมจะไปกับผม แต่ว่ามีกติกาคือข้อ ๑. ห้ามฆ่าสัตว์ ผมไม่ชอบฆ่าสัตว์ในฐาน ในป่านั้นมีสัตว์ป่าทุกชนิดกินเป็นอาหารได้ ข้อ ๒. ห้ามดื่มสุราในระหว่างปฏิบัติหน้าที่ ข้อ ๓. ห้ามเล่นการพนัน เราตกลงกันว่าเราจะทำโทษส่งกลับ งดบำเหน็จแถมไม่ได้รับสิทธิ์ต่างๆ เขายอมตกลงเพราะว่าทำให้รู้สึกปลอดภัย และเขาก็อบอุ่นใจที่จะไปด้วย

ครั้งหนึ่ง ชุดลาดตระเวนออกไปทํางานตามปกติ แล้วเราจะมีแผนระวังป้องกันรอบฐาน โดยการฝังลูกระเบิดเคโม เป็นลักษณะเอ็ม ๑๘ เคโม วางรอบฐานป้องกันข้าศึกเข้ามาจู่โจม เราเดินออกลาดตระเวนเสร็จ จะกลับฐานอีกประมาณ ๓๐๐ เมตรจะถึงที่พัก ทีมขอพักเหนื่อย ๕ นาที ถ้าเดินมาก็จะถึงพอดีโดยไม่หยุดพัก ขณะที่ทุกคนพักเหนื่อย (จู่ๆ ฟ้าก็ผ่าลงมา) เกิดระเบิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวในฐานของเรา ผมนึกว่าข้าศึกโจมตีจึงเป่านกหวีดให้ทุกคนหลบลงหลุมหลบภัย

จากการสันนิษฐานจึงทราบว่า ฟ้าผ่าเกิดกระแสไฟฟ้าลัดวงจร ทําให้ระเบิดลูกหนึ่งทํางาน จะมีกระสุนประมาณ ๗๐๐ - ๘๐๐ นัด ในระเบิด ๑ ลูกกระจายเต็มไปทั่วตัวแน่นอน

อีกเหตุการณ์หนึ่ง ผมฝึกอบรมโดดร่ม การโดดร่มเป็นภารกิจของหน่วยรบพิเศษต้องทํา การโดดร่มประจําทุกปี ปกติผมจะไม่โดด ผมเป็นผู้คุมการโดด วันนั้นมันว่างเว้นการโดดนาน จึงตัดสินใจโดด พอโดดลงมาแล้วฝนตก มีลมพายุแต่ไม่เกิน ๙ น็อต ถ้าเกิน ๙ น็อต จะไม่สามารถโดดร่มได้ พอโดดเกิดลมพายุ ปรากฏว่าร่มติดขัด กางไม่เต็มที่ แล้วเราก็เสียหลัก ลมพัดรวมกระโชกทําให้ขาไปพันกับตัวร่ม ร่มจึงห่อลงมาพันขาศีรษะพุ่งลงข้างล่าง ขาชี้ฟ้าลอยลงมา ไม่สามารถบังคับร่มได้ เพราะร่มไม่กินลม ตอนนั้นผมไม่สามารถทําอะไรได้ พอดีมีพระมหาสิริราชธาตุติดตัว จึงนึกถึงท่านขอท่านช่วย พอนึกถึงท่านร่มก็หลุดกางเต็มที่ เราก็ลงมาอย่างปลอดภัย

ปี พ.ศ.๒๕๔๑ ผมเลิกอบายมุขทุกอย่างมาทําบุญประจํา เพราะเราได้มานั่งปฏิบัติธรรมที่นี่ ถ้าเรากินเหล้า ก็เหมือนว่าเราไม่เชื่อหลวงพ่อ ไม่ซื่อสัตย์ ศีลเราจะขาด พอมาทําทาน เจอหมู่คณะที่เป็นกัลยาณมิตร ผมมาผมอบอุ่นใจ ที่นี่เหมือนพี่น้องกัน ลูกหลวงพ่อหลานคุณยาย การที่เรามาทางนี้ถูกทางแล้ว ชีวิตคนเราสั้น ทําปัจจุบันให้ดีที่สุด ศาสนาเราจะอยู่ได้เพราะว่ามีทุกคนให้ความร่วมมือ เราต้องรักษาไว้สืบต่อไป

เรื่อง : สำนักสื่อธรรมะ
วารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๑ ประจำเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๔๕

***สามารถนำไปเผยแพร่ได้ แต่ขอให้ใส่ Cr. ผู้เขียนด้วย***

คลิกบทความได้ที่นี่ https://dhamma-media.blogspot.com/2019/06/blog-post_35.html

คลิกอ่านวารสารอยู่ในบุญ ในรูปแบบของ PDF

https://drive.google.com/file/d/1soo-4ZYw9NmkKe8GvVuNnFcHMPg39xMO/view

คลิกอ่านวารสารอยู่ในบุญ ในรูปแบบของ E-book

http://dhammamedia.org/YNB%202545/01YNB_4511/#p=4

คลิกอ่านแต่ละบทความของวารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๑ ประจำเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๔๕ ได้ที่นี่