ถ้าไม่ใช้..เราก็จะสูญเสียมันไปจริงๆ

มีบางคนบอกว่า ไม่ต้องฝึกนั่งสมาธิหรอก เพราะเป็นคนที่ทำอะไรมีสมาธิแน่วแน่อยู่แล้ว แต่อย่าลืมว่า..หากสิ่งใดที่เราไม่ได้ใช้ เราจะสูญเสียมัน ไม่เชื่อลองนั่งอยู่เฉย ๆ สัก ๑ ปี โดยไม่เดินเลย ซึ่งผลสุดท้ายกล้ามเนื้อเราก็จะลีบลงไปเรื่อย ๆ แล้วในที่สุดเราก็จะเดินไม่ได้

กล้ามเนื้อทางใจก็เช่นกัน หากเราไม่เคยฝึกจิต ไม่เคยถูกฝึกให้หยุดคิดเพื่อหยุดนิ่งเลย เวลาเราใกล้ละโลก จะให้นึกถึงบุญทันทีขณะนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย สังเกตง่าย ๆ ตอนเราเจ็บป่วย ขณะที่ร่างกายทรมานด้วยทุกขเวทนาแสนสาหัส หากให้เรานึกถึงสิ่งดี ๆ นึกถึงบุญที่เคยทำ หรือให้นั่งสมาธิในตอนนั้น เรายังทำได้ยากเลย...

ดังนั้น..เราต้องหมั่นฝึกใจให้หยุดนิ่งให้ได้ทุกวัน โดยการหมั่นนั่งสมาธิ และฝึกให้คุ้นจนเป็นอัตโนมัติ เผื่อเวลาเจ็บป่วยหรือเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต ใจที่ถูกฝึกจนคุ้น..ก็จะสามารถทำในสิ่งที่คุ้นได้เป็นอัตโนมัติอย่างไม่ยาก

Cr. ร. ลิ่วเฉลิมวงศ์ สำนักสื่อธรรมะ

วารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๑๗๘ เดือนตุลาคม พ.ศ. ๒๕๖๐