มลทินที่ร้ายแรงที่สุด

อวิชฺชา  ปรมํ  มลํ

ความไม่รู้เป็นมลทินร้ายที่สุด

                                     (๒๓/๑๐๕)

สิ่งของเปรอะเปื้อน แปลกปลอม

โลหะขึ้นสนิม คอนกรีตมีขยะเจือปน

ย่อมสร้างมลทินและอันตรายอย่างใหญ่หลวงได้

แต่กระนั้นก็ไม่ถึงเศษเสี้ยวแห่ง “อวิชชา”

ที่ปลอมปนอยู่ในใจมนุษย์

อวิชชาเป็นต้นตอแห่งความไม่รู้ทั้งปวง

ความไม่รู้ที่ทำให้คนเราคิดผิด พูดผิด กระทำผิด

เป็นสิ่งติดตามมานับภพนับชาติไม่ถ้วนแล้ว

ความไม่รู้ความเป็นจริงของชีวิต คือไม่รู้ทุกข์

ไม่รู้สาเหตุที่เกิดทุกข์ ไม่รู้ว่าต้องดับสาเหตุแห่งทุกข์

ไม่รู้วิธีพ้นทุกข์ ซึ่งจะทำให้หลุดพ้นจากสังสารวัฏ

ความไม่รู้สิ่งเหล่านี้เป็นมลทินที่ร้ายแรงที่สุด

อันตรายที่สุด ต้องเร่งแก้ไขอย่างด่วนที่สุด

จะแก้ไข “อวิชชา” ได้ ด้วยมี “วิชชา”

จะแก้ไข “ความไม่รู้” ได้ ด้วยมี “ความรู้”

ความรู้ที่เกิดจากใจหยุดนิ่ง

ก่อเกิดการเห็นแจ้งในสรรพสิ่ง

พรั่งพรูปัญญาให้สว่างไสว

หลั่งไหลความสุขใจอย่างไม่มีประมาณ

 สะอาด สว่าง สงบ รู้แจ้ง เห็นแจ้ง

 ไม่มีช่องว่างให้มลทินใจอยู่เลยแม้แต่น้อย

 จึงหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง..

Cr. อิ่มธรรม

วารสารอยู่ในบุญ  ฉบับที่ ๑๓๙  เดือนพฤษภาคม  พ.ศ. ๒๕๕๗

กำความเพียร คือ กำความสำเร็จ

ไม่ตกหลุมพรางอดีต-อนาคต

คลิกอ่านส่องธรรม  ล้ำภาษิตของวารสารอยู่ในบุญปี พ.ศ. ๒๕๕๗ ตามลิงก์ด้านล่างนี้

สำเร็จด้วยคุณธรรม
น้ำ – อายุ – ความดี
กำความเพียร คือ กำความสำเร็จ
แปลงเวลาเป็นบารมี

ไม่ตกหลุมพรางอดีต-อนาคต
กิจที่มีคุณค่า
พายุอารมณ์
คนที่ควรจับผิด
ฟังมากแต่รู้น้อย
สติเดินหน้า เสงี่ยมตามหลัง
คนดีจริงกับคนดีแต่พูด