คนที่ควรจับผิด

                                                              สุทสฺสํ                 วชฺชมญฺเญสํ

                                                              อตฺตโน               ปน  ทุทฺทสํ

                                                             โทษคนอื่น          เห็นง่าย

                                                             แต่โทษตนเอง    เห็นยาก

                                                                                         (ขุ.ธ. ๒๕/๒๗)

คนเรามักมีนิสัยชอบจับผิดผู้อื่น

เห็นความผิดผู้อื่นเป็นเรื่องน่าจับจ้อง

เข้าใจว่ายิ่งจับผิดได้มาก ตนเองจะดูดีขึ้นมาก

ยิ่งจับผิดได้บ่อย ตนเองจะดูฉลาดหลักแหลม

อันที่จริงความผิดของเขา ไม่ใช่ความดีของเรา

ความผิดของเขากับความดีของเรามันคนละส่วนกัน

ผู้ฉลาดจึงพยายามจับผิดตนเอง

มองข้อบกพร่องตนเองด้วยใจเป็นกลาง

แม้เป็นสิ่งที่ทำได้ยากกว่า แต่ก็จะเกิดประโยชน์แก่ตนได้มากกว่า

การนำข้อบกพร่องมาพัฒนาแก้ไขปรับปรุงตนเอง

ทำให้ตนเองมีพัฒนาการตลอด

 ตนเองจึงดีขึ้น เพราะจับผิดตนเอง แก้ไขตนเอง

 ไม่ใช่ดีขึ้นเพราะไปจับผิดใคร ใส่ร้ายใคร

คนที่ควรจับผิดมากที่สุดก็คือ ตัวของเรานั่นเอง..

Cr. อิ่มธรรม

วารสารอยู่ในบุญ  ฉบับที่ ๑๔๓  เดือนกันยายน  พ.ศ. ๒๕๕๗

พายุอารมณ์

ฟังมากแต่รู้น้อย

คลิกอ่านส่องธรรมล้ำภาษิตของวารสารอยู่ในบุญปี พ.ศ.๒๕๕๗ ตามลิงก์ด้านล่างนี้

สำเร็จด้วยคุณธรรม
น้ำ – อายุ – ความดี
กำความเพียร คือ กำความสำเร็จ
มลทินที่ร้ายแรงที่สุด
ไม่ตกหลุมพรางอดีต-อนาคต

แปลงเวลาเป็นบารมี

พายุอารมณ์

กิจที่มีคุณค่า

ฟังมากแต่รู้น้อย
สติเดินหน้า เสงี่ยมตามหลัง
คนดีจริงกับคนดีแต่พูด