อย่าให้การขอบคุณเป็นสิ่งที่ถูกลืม

ความสนิทคุ้นเคยมักทำให้มนุษย์ลืมทำบางสิ่งกับคนใกล้ตัว เพราะคิดว่า..ไม่เป็นไรหรอก..คุ้นกัน แต่ก็หลายครั้งไม่ใช่หรือ ที่ความคุ้นเคยทำให้เราละเลยจนคนคุ้นกันแอบน้อยใจหรือเข้าใจผิดกันไปเลยก็มี

การขอบคุณก็เช่นกัน ไม่ว่าใครจะทำอะไรให้เราก็ตาม เช่น การให้สิ่งของ การแสดงน้ำใจแม้เพียงเล็กน้อยหรือการให้คำพูดดี ๆ เราก็ควรขอบคุณเขาทุกครั้ง เพราะการขอบคุณเป็นการฝึกคุณธรรมเรื่องความกตัญญูกตเวที เป็นการบ่มเพาะนิสัยการเป็นคนรู้คุณคน

การที่พระสารีบุตรอัครสาวกเบื้องขวาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นผู้มีดวงปัญญาเป็นเลิศ ก็เพราะท่านมีความกตัญญูกตเวทีที่โดดเด่น เช่น เวลาจำวัดท่านจะหันศีรษะไปทางพระอัสสชิ (ผู้ทำให้ท่านบรรลุธรรมในเบื้องต้น) อยู่ตลอด หรือการโปรดโยมมารดา ซึ่งเป็นสิ่งที่ยากมาก แต่ท่านก็พยายามทุกวิถีทาง เพราะต้องการตอบแทนคุณโยมมารดาให้ได้

การที่คนเราจะมีอัธยาศัยเช่นนี้ได้ ต้องเกิดจากการมีดวงปัญญาพอที่จะไม่มองข้ามในเรื่องเล็กน้อย เป็นคนช่างสังเกต ละเอียดอ่อนจนสามารถมองออกว่า แต่ละคนมีบุญคุณกับเราอย่างไร และพยายามเค้นศักยภาพหาวิธีตอบแทนบุญคุณคนเสมอ

การทำอย่างนี้บ่อย ๆ ดวงปัญญาจะถูกพัฒนาขึ้นไปเรื่อย ๆ และถ้าประกอบกับการที่คน ๆ นั้น เป็นผู้รักการนั่งสมาธิด้วยแล้ว จะยิ่งทำให้คนนั้นมีดวงปัญญามากขึ้นไปอีก เพราะจะมีบุญสอนตัวเองได้

เห็นไหม..การขอบคุณ นอกจากเราจะได้ความรู้สึกที่ดีจากผู้ที่เราขอบคุณเขาแล้ว สิ่งที่ได้โดยตรงก็คือคุณธรรมเรื่องความกตัญญูกตเวที ซึ่งจะทำให้เรากลายเป็นผู้มีดวงปัญญามากในอนาคตนั้นเอง

Cr. ร.ลิ่วเฉลิมวงศ์ สำนักสื่อธรรมะ

วารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๑๙๐ เดือนตุลาคม พ.ศ. ๒๕๖๑

***สามารถนำไปเผยแพร่ได้ แต่ขอให้ใส่ Cr. ผู้เขียนด้วย***

คลิกบทความได้ที่นี่ https://dhamma-media.blogspot.com/2018/10/blog-post_47.html

คลิกอ่านแต่ละบทความของวารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๑๙๐ ประจำเดือนตุลาคม พ.ศ. ๒๕๖๑ ได้ที่นี่