อานิสงส์การบูชาเจดีย์ด้วยดอกไม้ ๘ ดอก

“ข้าพเจ้ามีใจเลื่อมใส ยกดอกไม้ ๘ ดอก ขึ้นบูชาพระสถูปของพระกัสสปพุทธเจ้า

ด้วยมือของตนเอง ด้วยอานุภาพแห่งผลบุญในครั้งนั้น ทําให้เป็นผู้ที่มีวรรณะงดงามเช่นนี้”

(ปฐมนาควิมาน)

การบูชาของบุคคลผู้มีใจมุ่งตรงต่อพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยความศรัทธาเลื่อมใสนั้น เป็นหนทางแห่งสวรรค์และบุญที่บังเกิดขึ้นจะเป็นต้นทางนําพาเราให้เข้าถึงพระนิพพานได้บัณฑิตนักปราชญ์ในกาลก่อนเห็นประโยชน์ใหญ่แก่มวลมนุษยชาติจึงได้ร่วมใจกันสร้างพระเจดีย์ไว้เป็นพุทธสถาน ให้ผู้มีบุญได้หวนรําลึกถึงพระพุทธคุณ อีกทั้งเป็นเครื่องเตือนใจให้ดํารงมั่นอยู่ในคําสอนของพระพุทธองค์และท่านเห็นผลบุญอันไม่มีประมาณของการร่วมกันสร้างพระเจดีย์จึงอุทิศตนทั้งทรัพย์สินแรงกาย แรงใจ สร้างขึ้นให้สําเร็จ เพื่อเป็นหลักใจให้มนุษย์และเทวดาได้มากราบสักการะกันเป็นประจํา

เรื่องราวผลแห่งการบูชาพระเจดีย์ที่อํานวยประโยชน์ใหญ่ให้บังเกิดขึ้นปรากฏอยู่มากมายในพระไตรปิฎก เช่น เรื่องของผู้ใจบุญท่านหนึ่งซึ่งเกิดขึ้นในยุคที่พระกัสสปพุทธเจ้าปรินิพพานไปแล้ว ครั้งนั้นพุทธสาวกทั้งหลายต่างพากันร่วมใจสร้างพระเจดีย์ขึ้นเพื่อเป็นการบูชาพระพุทธองค์ในแต่ละวันสาธุชนต่างพากันนําดอกไม้ไปบูชาพระเจดีย์ ทําให้วันหนึ่ง ๆ ต้องใช้ดอกไม้จํานวนมาก เมื่อเป็นอย่างนี้ดอกไม้จึงเป็นของที่หายากและราคาค่อนข้างแพง

ในครั้งนั้นอุบาสกคนหนึ่งเที่ยวตระเวนหาซื้อดอกไม้ เพื่อนํามาบูชาพระเจดีย์ เขาพยายามเที่ยวไปหลายที่ก็ยังหาดอกไม้ไม่ได้เลย เพราะดอกไม้ขาดตลาด เขาจึงตัดสินใจเดินทางไปที่สวนดอกไม้และถามเจ้าของสวนว่า “วันนี้เราตระเวนหาซื้อดอกไม้เพื่อนําไปบูชาพระเจดีย์ แต่ยังหาไม่ได้เลย ท่านเจ้าของสวนโปรดอนุเคราะห์เราด้วยเถิด พอจะมีดอกไม้ขายให้เราไหมเราจะน้อมนําไปบูชาพระมหาเจดีย์” เจ้าของสวนตอบว่า “ท่านช่างมีศรัทธาจริง ๆ เอาเถิด เราไม่อยากได้ทรัพย์ของท่านหรอก เชิญท่านเข้าไปในสวนเลือกดูดอกไม้เอง แต่เราขอบอกก่อนนะว่าดอกดีๆ ถูกเก็บไปหมดแล้ว สุดแล้วแต่กําลังบุญของท่านก็แล้วกัน ว่าจะยังมีดอกไม้เหลืออยู่บ้างหรือเปล่า”

อุบาสกเดินเข้าไปในสวนดอกไม้ แสวงหาตามลําต้นก็ไม่พบดอกไม้สักดอก แต่บุญบันดาลให้ไปเจอดอกไม้ที่ร่วงอยู่บนพื้น ๘ ดอก จึงก้มลงเก็บดอกไม้ด้วยมือทั้งสองประคองเก็บรักษาเป็นอย่างดีทีเดียว แล้วเดินออกไปบอกเจ้าของสวนว่า “ท่านรับเงินของเราด้วยเถิด เราจะเอาไปเปล่า ๆ ไม่ได้หรอก” กล่าวพลางก็ยัดเงินใส่มือของเจ้าของสวน แล้วถือดอกไม้ทั้ง ๘ ดอก มุ่งหน้าไปที่พระมหาเจดีย์ด้วยจิตที่ปลื้มปีติยิ่งนัก เขาก้มกราบด้วยเบญจางคประดิษฐ์ มองดูพระมหาเจดีย์ที่บรรจุพระบรมสารีริกธาตุพร้อมกับระลึกถึงคุณของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และสวดสรรเสริญพุทธคุณ มีพระรัตนตรัยเป็นอารมณ์ แล้วเดินทางกลับบ้านด้วยใจอิ่มบุญ

ด้วยอานุภาพแห่งบุญที่เกิดจากการบูชาเจดีย์ด้วยดอกไม้ ๘ ดอก ในครั้งนั้น เมื่อละจากโลกนี้ไปแล้ว เขาได้ไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ มีมหาวิมานที่สว่างไสว เสวยทิพยสมบัติจนหมดอายุของชาวสวรรค์ แต่ผลแห่งบุญยังไม่หมด เทพบุตรองค์นี้จึงอุบัติขึ้นบนสวรรค์ชั้นสูง ๆ ขึ้นไปอีก เที่ยวไปมาในเทวโลกอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเวลาผ่านมาถึงพุทธกาลนี้ เทพบุตรองค์นี้ก็ยังอยู่บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ด้วยอานุภาพบุญที่เหลืออยู่ สมบัติทิพย์ก็ยังคงรุ่งเรืองสว่างไสว แปลกตากว่าเทวดาเหล่าอื่นมากมาย เมื่อพระมหาโมคคัลลานะจาริกไปบนสวรรค์ ก็ได้เห็นเทพบุตรตนนี้ขี่ช้างทิพย์สีขาวปลอดเหาะไปทางอากาศ พร้อมด้วยบริวารจํานวนมากด้วยเทวานุภาพที่ไม่มีประมาณ สว่างไสวไปทั่วทุกทิศด้วยรัศมี

พระมหาโมคคัลลานะเห็นเช่นนั้น จึงเข้าไปถามว่า “ดูก่อนเทพบุตรผู้มีอานุภาพมาก ช้างของท่านเผือกผ่องไม่มีตําหนิ ช้างเชือกประเสริฐนี้ตกแต่งไว้อย่างงดงาม ที่งาทั้ง ๒ข้าง ปรากฏสระปทุมมีน้ำใสสะอาด มีดอกปทุมทิพย์บานสะพรั่ง ในดอกปทุมก็มีคณะเทพบรรเลง ดนตรีทิพย์มีเสียงไพเราะยิ่งนัก มหาสมบัติทิพย์ของท่านก็ยิ่งใหญ่โอฬารตระการตาเหลือเกิน ในอดีตท่านได้สั่งสมบุญอะไรไว้” เทพบุตรเล่าถึงบุพกรรมให้พระเถระฟังด้วยความปลื้มปีติใจ

นอกจากนี้ ในยุคพระสิทธัตถพุทธเจ้า ยังมีเรื่องราวของพระปทปูชกเถระผู้เคยถวายดอกมะลิเพียง ๗ ดอกแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็ยังได้รับอานิสงส์บุญมากมาย ในอดีตชาติ พระปทปูชกเถระบังเกิดในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง ในช่วงที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงประกาศพระศาสนาแผ่ขยายไปทั่วชมพูทวีป มีพุทธบริษัทบรรลุธรรมกันจํานวนมาก เมื่อหนูน้อยเจริญวัย ก็มีโอกาสได้ไปฟังธรรมของพระผู้มีพระภาคเจ้า

ในวันนั้น พระบรมศาสดาทรงแสดงธรรมตรัสสอนให้พุทธบริษัททั้งหลายไม่ประมาทในการดําเนินชีวิตทรงสอนให้ตระหนักว่า ชีวิตมนุษย์นั้นเป็นของน้อย มีเวลาอยู่ในโลกเพียงไม่นานก็ต้องละจากกายนี้ไป ดังนั้นขณะยังมีชีวิตอยู่ จงตั้งใจทําความดี หมั่นสั่งสมบุญให้เต็มที่ เพราะการสั่งสมบุญเท่านั้นเป็นเหตุนําสุขมาให้

เมื่อได้ฟังพระธรรมเทศนา กุลบุตรผู้นี้ก็บังเกิดความเลื่อมใสอย่างยิ่ง จึงคิดว่า เราได้ยินได้ฟังถ้อยคําอันเป็นสิริมงคลนี้แล้ว ก็ไม่ควรให้กาลเวลาผ่านไปเปล่า เราควรจะทําบุญตอนที่ใจยังปีติเลื่อมใส และด้วยใจที่ปีติอย่างเต็มที่จึงไปเที่ยวหาดอกมะลิที่ขาวสะอาด มีกลิ่นหอมสดชื่น หาตั้งนานได้มาเพียง ๗ ดอก นํามาน้อมบูชาพระพุทธองค์ด้วยการโปรยถวายรอบ ๆ ฝ่าพระบาท แล้วถวายบังคมด้วยความเคารพการบูชาด้วยจิตเลื่อมใสในวันนั้นฝังอยู่ ในใจของกุลบุตรผู้นี้ตลอดชีวิตนึกคราใดก็มีแต่มหาปีติเกิดขึ้น

ด้วยบุญนั้น ส่งผลให้ท่านได้บังเกิดบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เป็นจอมเทพแห่งสวรรค์ชั้นดาวดึงส์อยู่ยาวนาน จนมาถึงสมัยพุทธกาลนี้ ก็กลับมาบังเกิดในโลกมนุษย์ด้วยบุญเก่าที่สร้างเอาไว้เมื่อเจริญวัยขึ้นก็เกิดความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา จึงละทิ้งสมบัติทางโลกออกบวช บวชได้ไม่นาน ตั้งใจบําเพ็ญเพียรจนได้บรรลุเป็นพระอรหันต์ พอบรรลุธรรมแล้วท่านก็ย้อนอดีตไปดูบุพกรรมที่เป็นเหตุทําให้ได้สมบัติใหญ่คือ พระนิพพาน เมื่อพบเรื่องราวการสร้างบุญของตนก็เกิดความโสมนัส ถึงกับเปล่งอุทานว่า

“ผลแห่งบุญนี้น่าอัศจรรย์เหลือเกิน เพียงแค่เราได้ถวายดอกมะลิ๗ ดอก แด่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามว่า สิทธัตถะ ด้วยการโปรยมะลิลงใกล้พระบาท ด้วยบุญนั้น ส่งผลให้เราได้ครอบงําทั้งนรชนและเทวดาทั้งหลายได้บรรลุธรรมในภพชาติสุดท้ายตลอด ๙๔ กัป ที่เราได้บูชาพระสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วยดอกไม้ ทําให้เราไม่ไปสู่อบายภูมิเลย ผลบุญครั้งนั้นยังทําให้ในกัปที่ ๕ นับตั้งแต่กัปนี้ เราได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิถึง ๑๓ ครั้ง มีพระนามว่า สมันตคันธะ ครอบครองแผ่นดินมีสมุทรสาครทั้ง ๔ เป็นที่สุด เป็นจอมหมู่มนุษย์ในยุคนั้น ชาติสุดท้ายก็ได้บรรลุมรรค ผล นิพพาน ผลบุญที่เกิดจากการบูชาพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยดอกไม้เพียง ๗ ดอก ช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน” เมื่อท่านกล่าวอย่างนี้ผู้ที่รับรู้รับทราบต่างก็มีกําลังใจและเชื่อมั่นว่า การสร้างบุญถูกเนื้อนาบุญนั้นมีผลมาก และสามารถส่งผลถึงชาติสุดท้ายของชีวิต

เราจะเห็นได้ว่า อานิสงส์แห่งการบูชาพระพุทธเจ้าด้วยจิตที่เลื่อมใสนี้ เป็นทางมาแห่งมหากุศลอันยิ่งใหญ่ไพศาล พระเจดีย์เป็นเสมือนตัวแทนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบุคคลใดก็ตามที่มีจิตเลื่อมใสและได้สักการบูชาพระเจดีย์ บุญที่ได้รับจะไม่ยิ่งหย่อนกว่าการสักการบูชาพระสัมมาสัมพุทธเจ้าครั้งเมื่อยังมีพระชนม์ชีพอยู่ เมื่อทุกท่านเข้าใจดังนี้แล้ว ก็ควรที่จะหาโอกาสไปกราบไหว้สักการบูชาพระมหาธรรมกายเจดีย์ ที่ทุกคนได้ช่วยกัน สร้างขึ้นมาด้วยปัญญาและศรัทธาที่เต็มเปี่ยม บุญนี้จะได้ติดตามตัวเราไปทุกภพทุกชาติ ตราบกระทั่งถึงที่สุดแห่งธรรม

Cr. พระมหาเสถียร สุวณฺณิโต ป.ธ.๙

ภาพประกอบ : กองพุทธศิลป์

วารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๑๗๐ เดือนธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๙