พุทธบุตร...ต้องสวมหัวใจความเป็นพระแท้ด้วย “สัมมาอะระหัง”

ช่วงนี้เป็นฤดูกาลแห่งการเข้าพรรษา ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่สำคัญในการฝึกฝนอบรมตนเองของพระภิกษุให้เป็นพระแท้ที่สมบูรณ์พร้อมทั้งกิจวัตรกิจกรรม เพื่อนำพาไปสู่การทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน โดยเฉพาะการฝึกฝนอบรมจิตถือเป็นการฝึกที่สำคัญที่สุดของพระ เพราะจิตที่สะอาดผ่องใสย่อมส่งผลให้ศีล สมาธิ ปัญญา และสมณสัญญาเต็มเปี่ยมบริบูรณ์ ซึ่งสิ่งที่จะช่วยให้การฝึกจิตเป็นไปอย่างก้าวหน้า รวดเร็ว ต้องอาศัยการภาวนา “สัมมาอะระหัง” กำกับตลอดเวลา

ดังตัวอย่างของพุทธบุตรผู้มีหัวใจ “สัมมาอะระหัง” ที่เคยปฏิบัติแล้วและได้ผลดีอย่างน่าติดตาม

ความประทับใจของพระธุดงค์ ปีที่ ๔

พระกิตติพงศ์ ปวรชโย

ความประทับใจของอาตมาในขณะที่มีโอกาสได้บวชแล้วเดินธุดงค์คือ เรื่องของการตรึกธรรมะ ด้วยการภาวนา “สัมมาอะระหัง” ได้ทราบแล้วว่า “สัมมาอะระหัง” เป็นของจริง วันไหนที่ลืมตรึกจะมีอาการเหนื่อยหอบและเจ็บกล้ามเนื้อปรากฏขึ้นอย่างเห็นได้ชัด นั่นเป็นสิ่งเตือนว่าเราเริ่มฟุ้งแล้ว จึงได้เริ่มตรึก “สัมมาอะระหัง” ไปเรื่อย ๆ อาการเจ็บก็เริ่มลดลงจนหายไปในที่สุด นี้คือความประทับใจในการตรึก “สัมมาอะระหัง” ซึ่งเห็นได้จริง และพิสูจน์ได้จริงว่า ถ้าเรานิ่งจะทำให้เราไม่เจ็บและจะเดินไปถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างสบาย ปกติอาตมาเป็นคนใจร้อน ตอนนี้นิ่งขึ้น รวมใจได้เร็วขึ้น “สัมมาอะระหัง” ได้นิ่งขึ้นนานขึ้นเป็นอย่างมาก

พระกรภัทร์ ขนฺตสุโภ

ตอนอาตมาได้เดินธุดงค์ อาตมาอยู่ในลำดับที่ประมาณหกร้อยกว่า เดินไปก็ต้องรักษาใจไปด้วย วิธีที่ดึงใจให้กลับมาตั้งที่ศูนย์กลางกายได้ง่ายที่สุดก็คือ การภาวนา “สัมมาอะระหัง” ตอนแรก “สัมมาอะระหัง” ในใจยังไม่ค่อยได้เต็มที่นัก ต้องอาศัยใช้เทคนิคเป็นเสียงกระซิบออกจากปากนิดหนึ่ง ภาวนา “สัมมาอะระหัง” เบา ๆ ปากขมุบขมิบอยู่ นับไปเรื่อย ๆ พอภาวนาและเดินไปได้สักพักก็เกิดความปลื้มขึ้นมาอย่างมหาศาล มีความปลื้มไม่หยุดเลย ลืมนึกถึงความเหนื่อยล้าต่าง ๆ ไปเลย พอใกล้จะจำวัดจึงเพิ่งจะมารู้ตัวว่า ตัวเองเจ็บเท้า ผลการปฏิบัติธรรมของเราจะดีขึ้นหรือเปล่าอันนั้นไม่แน่ใจ แต่ที่เราทราบอย่างเด่นชัดก็คือ เราสามารถตรึกธรรมะเป็น ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าตรึกธรรมะคืออะไร นึกอย่างไร ลืมตาก็เห็นภาพแล้วจะไปเห็นกลางท้องได้อย่างไร แต่ทีนี้พอเราได้ “สัมมาอะระหัง” ภาวนาไปด้วย นับไปด้วย หลุดบ้างไม่หลุดบ้าง พอมารู้ตัวอีกทีสามารถมองไปข้างหน้าโดยนึกองค์พระไว้ที่กลางท้องได้อย่างน่าอัศจรรย์ ซึ่งก็แปลกเหมือนเราสามารถนึกถึงสิ่งสองสิ่งที่อยู่ไม่ติดกันได้ แล้วก็นึกถึงในท้องได้ อยากจะขอบคุณสาธุชนที่ชวนมาบวช อาตมาไม่เคยคิดเลยว่าการบวชจะเป็นอะไรที่มีค่าขนาดนี้

กว่าใครผู้หนึ่งผู้ใดจะได้บวชไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องเป็นบุคคลที่มีบุญมาก และเมื่อบวชแล้วหากตั้งใจประพฤติปฏิบัติ ก็จะยิ่งเพิ่มเติมบุญบารมีให้มากขึ้นเป็นทวีคูณ เป็นการบ่มบุญบารมีให้แก่รอบได้อย่างรวดเร็วที่สุด อีกทั้งถ้าบวชแล้วหมั่นเจริญสมาธิภาวนาประคองสติสัมปชัญญะให้ตั้งมั่นที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ตลอดเวลา โดยการภาวนา “สัมมาอะระหัง” ทุกลมหายใจเข้าออกจะยิ่งเป็นตัวช่วยส่งเสริมให้เราเข้าถึงความเป็นพระแท้ คือ พระธรรมกายภายในได้อย่างไม่ยากเย็นและเมื่อได้เห็นแล้ว เราจะยิ่งซาบซึ้งในคุณแห่งพระพุทธศาสนา คุณแห่งพระรัตนตรัย และมั่นใจในทุกวันเวลาแห่งการดำรงสมณเพศว่า นี้แหละคือทางเลือกที่ใช่ ที่นำไปสู่จุดหมายปลายทางที่ชอบคือ ที่สุดแห่งธรรมได้อย่างมั่นคง

Cr. พระบริบูรณ์ ธมฺมวิชฺโช

วารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๑๕๔ เดือนสิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๘