เมื่อมะเร็งกำลังมารุม-มรณภัยกำลังขย้ำ “สัมมาอะระหัง”... ช่วยได้

อานุภาพของการภาวนา “สัมมาอะระหัง” นั้น เป็นสิ่งที่ประจักษ์มาเป็นเวลาช้านาน นับตั้งแต่สมัยที่พระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำยังมีชีวิตอยู่ ในสมัยนั้นที่วัดปากน้ำมีกล่องใบใหญ่ไว้รับใบขอแก้โรค ใครป่วยเป็นอะไรไม่ต้องกินยา เพียงแต่เขียนแจ้งว่าป่วยเป็นโรคอะไร โดยบอกชื่อ อายุ และที่อยู่ของคนไข้ เมื่อถึงเวลาหลวงปู่ก็ใช้วิชชาธรรมกายแก้ไขโรคให้ ปรากฏว่าผู้ป่วยหายจากโรคได้ แต่ผู้ป่วยต้องเรียนภาวนาด้วย บางคนก่อนมาพบหลวงปู่ อาการของโรคเข้าขั้น มีแต่ตายกับตาย พอเข้าไปหาหลวงปู่ขอลาตาย หลวงปู่ก็บอกว่าจะแก้โรคให้ เพียงแต่เธอต้องท่องคาถา “สัมมาอะระหัง” ทุกคืนวัน ไม่ช้าไม่นานคนไข้ผู้นั้นกลับไปหาหลวงปู่ ขอกราบที่เท้า แจ้งต่อหลวงปู่ว่า เขาคงไม่ตายแล้ว หลวงปู่ก็สำทับไปว่า ให้บริกรรม “สัมมาอะระหัง” ไว้เนือง ๆ จนกว่าจะเห็นดวงธรรมในท้อง แล้วจะหายเร็วขึ้น กรณีอย่างนี้เล่ากันว่าเกิดขึ้นเป็นประจำที่วัดปากน้ำ แม้ทหารจะไปรบก็ต้องมาขอพรหลวงปู่ หลวงปู่ก็บอกว่าไม่เป็นไร ให้ภาวนาคาถา “สัมมาอะระหัง” ไว้ แล้วพระพุทธองค์จะทรงรักษาให้ปลอดภัย

แม้ในปัจจุบันนี้ บุญฤทธิ์ที่เกิดจากการภาวนาคาถา “สัมมาอะระหัง” ก็ยังทรงอานุภาพไม่เสื่อมคลาย ดังเรื่องราวตัวอย่างของกัลยาณมิตร ๒ ท่าน ที่ยกมาเป็นเครื่องยืนยัน

“สัมมาอะระหัง” มะเร็งหาย

คุณรัตนา แบบกัน

อาชีพรับจ้าง

เดือนเมษายนปีที่แล้ว หมอบอกว่า ดิฉันเป็นมะเร็งระยะที่ ๑ ต้องส่งตัวไปโรงพยาบาลราชวิถีเพื่อผ่าตัด พอผ่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว หมอก็บอกอีกว่า เป็นมะเร็งระยะที่ ๓ แล้ว ต้องรักษาต่อด้วยคีโม ในตอนนั้นดิฉันไม่กลัวที่หมอบอกว่าเป็นมะเร็ง เพราะช่วงที่เป็นแรก ๆ ก็เริ่มท่อง “สัมมาอะระหัง” ทุกวัน พอท่อง “สัมมาอะระหัง” บ่อยครั้ง เวลาไปนั่งสมาธิก็นั่งได้ดี ใจหยุดนิ่ง ความสงบก็เกิดขึ้น

ในขณะที่นั่งสมาธิ ดิฉันนึกเอาก้อนมะเร็งมากลั่นให้ใส พอใจหยุดนิ่งก็มีความรู้สึกว่า ก้อนมะเร็งนั้นมันจมดิ่งหยุดนิ่งไป แล้วก็หายไป ก็เลยมั่นใจว่าจะต้องหายแน่ อีก ๒ อาทิตย์ต่อมา พอไปฟังผล หมอบอกว่าไม่พบเชื้อแล้ว หายไปได้อย่างไรก็ไม่รู้ ไม่ต้องรักษาต่อแล้ว หลังจากนั้นหมอก็นัดตรวจทุก ๓ เดือน ปรากฏว่าผลดีเยี่ยม

ตั้งแต่ดิฉันนั่งสมาธิแล้วท่อง “สัมมาอะระหัง” ไปด้วย ดิฉันมั่นใจว่า โรคมะเร็งต้องหายขาดและจะไม่กลับมาอีก เพราะอานุภาพ “สัมมาอะระหัง”

ขับรถปลอดภัยด้วย “สัมมาอะระหัง”

คุณพศวีร์ บุญลา

อาชีพขับรถรับ-ส่งนักเรียน

ตอนแรกผมยังไม่เห็นคุณค่าของการภาวนา “สัมมาอะระหัง” เท่าไรนัก แม้ทุกคนในบ้านภาวนากันหมด แต่อยู่ ๆ วันหนึ่งก็ได้คิดว่า เราน่าจะเริ่มภาวนา “สัมมาอะระหัง” ดีกว่า

วันแรกที่เริ่มภาวนาใช้ตัวช่วยนับ คือ ประคำดิจิทัล ทำได้หมื่นกว่าครั้ง วันที่ ๒ ได้ประมาณ ๗-๘ พันครั้ง ในตอนแรก ๆ ที่ภาวนา ผมรู้สึกเหนื่อย เหมือนสวนกระแสกับลมหายใจ แต่พอทำไปเรื่อย ๆ ก็เกิดความเคยชินและเป็นสมาธิมากขึ้น เวลาที่ผมพูดคุยกับใคร มือของผมก็กดปุ่มประคำดิจิทัล “สัมมาอะระหัง” ไปด้วย ใจของผมจึงอยู่กับ “สัมมาอะระหัง” ตลอดเวลา

วันหนึ่ง ผมขับรถออกมาด้วยความเร็วประมาณ ๘๐-๑๐๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง อยู่ ๆ ก็มีรถคันหนึ่งตัดหน้ารถผมในระยะกระชั้นชิด หลบอย่างไรก็ไม่พ้น แต่ขณะนั้นผมภาวนา “สัมมาอะระหัง ๆ” อยู่ตลอด พอเกิดเหตุขึ้น สติของผมก็อยู่กับตัว และมีความคิดว่าแบบนี้เราต้องถูกชนแน่ จึงพยายามขับเบี่ยงออกทางซ้ายเพื่อลดแรงปะทะ แต่พอผมเบี่ยงออกไปทางซ้าย รถคันนั้นก็ตามมาอีก

ในช่วงนั้นใจผมนิ่ง มีความรู้สึกว่าหลวงปู่คุ้มครอง และรถของผมก็หลุดออกจากพื้นที่ของความเสี่ยงในอุบัติเหตุไปได้ ผมจึงคิดว่าที่ผมรอดจากการปะทะกับรถคันนั้น แล้วไม่เกิดอุบัติเหตุรุนแรงก็ด้วยอานุภาพของหลวงปู่

เหตุการณ์ในวันนั้น ผมไม่มีอาการตกใจ มีแต่ความนิ่ง ใจผมเป็นสมาธิ ก็เพราะว่าผมภาวนา “สัมมาอะระหัง” อยู่ตลอดเวลาในขณะที่ขับรถ เด็ก ๆ ที่นั่งอยู่ในรถประมาณ ๓๐ คน ต่างก็คิดว่าต้องถูกชนแน่ แต่ก็รอดมาได้ เด็ก ๆ เลยพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “มหัศจรรย์”

จากประสบการณ์ที่ได้รับ ทำให้ผมเชื่อว่า การภาวนา “สัมมาอะระหัง” ทำให้ชีวิตของผมและคนอื่นรอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้

เราไม่จำเป็นต้องรอให้ชีวิตผจญกับโรคร้ายหรืออุบัติภัยที่คาดไม่ถึง แล้วจึงภาวนา “สัมมาอะระหัง” เพราะทุกเวลานาทีมีสิ่งไม่คาดฝัน และทุกวันก็ไม่มีความแน่นอน หากวันนี้เราเตรียมพร้อมด้วยการภาวนาอย่างสม่ำเสมอ เราอาจไม่ต้องเจอเรื่องเลวร้ายใด ๆ เลยก็ได้ ดังคำที่หลวงปู่เคยพร่ำสอนไว้เมื่อครั้งที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ว่า “ภาวนาคาถา ‘สัมมาอะระหัง’ ไว้ แล้วพระพุทธองค์จะทรงรักษาให้ปลอดภัย”

Cr. พระปลัดบริบูรณ์ ธมฺมวิชฺโช

วารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๑๔๗ เดือนมกราคม พ.ศ. ๒๕๕๘