บอกกล่าวเล่าทุกข์

โย อตฺตโน ทุกฺขมนานุปุฏฺโฐ

ปเวทเย ชนฺตุ อกาลรูเป

อานนฺทิโน ตสฺส ภวนฺติ มิตฺตา

หิเตสิโน ตสฺส ทุกฺขี ภวนฺติ

ผู้ใดพอใครถามถึงเรื่องทุกข์ของตน ก็บอกเขาเรื่อยไป ทั้งที่ไม่ใช่กาลอันควร

ผู้นั้นจะมีแต่มิตรชนิดเจ้าสำราญ ส่วนผู้หวังดีต่อเขาก็มีแต่ทุกข์

(๒๗/๑๗๘๒)

เป็นเรื่องธรรมดาที่คนคุ้นเคยจะถามไถ่สารทุกข์กัน

เราควรจะตอบอย่างไร บอกเล่าทุกข์สุขแค่ไหน

ถามเรื่องสุข ก็ต้องตอบพอประมาณ ไม่ตีไข่ใส่สีดูโอ้อวด

แม้เป็นเรื่องจริงก็อย่าตอบให้เขาหมั่นไส้ อิจฉา หรือไม่อยากฟัง

ถามเรื่องทุกข์ ก็ต้องตอบพอประมาณ

ไม่จำเป็นต้องปิดบัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องบอก

พูดในกาลไม่ควร เล่าเรื่องทุกข์มากไป ใคร ๆ ก็หลีกหนี เพื่อน ๆ ไม่อยากอยู่ใกล้

ไม่อยากถามเรื่องทุกข์อีก เราก็จะเจอแต่เพื่อนเสพสุข หาเพื่อนแท้ได้ยาก

ส่วนเพื่อนรักเมื่อฟังเรื่องทุกข์ ก็พลอยทุกข์ไปด้วย

คอยรับฟัง ช่วยคิด ช่วยหาทางแก้ไข เสพทุกข์ไปเต็ม ๆ

เราจึงควรบอกทุกข์พอประมาณ อย่าพร่ำแต่ปัญหา

ไม่ต้องเล่ากับทุกคน ไม่ต้องบอกทุกเวลา คิดในทางที่ดีบ้าง ทำใจให้นิ่งสงบบ้าง

ความทุกข์จะลดลง และบางทีปัญหามันก็หายไปเฉย ๆ เอง ไม่เชื่อก็ลองดู

Cr. อิ่มธรรม

วารสารอยู่ในบุญ ฉบับที่ ๑๖๑ เดือนมีนาคม พ.ศ. ๒๕๕๙

        หยุดยึดมั่น หยุดถือมั่น

            ความเป็นผู้ใหญ่

คลิกอ่านส่องธรรมล้ำภาษิตของวารสารอยู่ในบุญ ปี พ.ศ. ๒๕๕๙ ตามลิงก์ด้านล่างนี้
น้อยนัก สั้นนัก (ปีก่อนหน้า)
ไม่ละทิ้งธรรม
หยุดยึดมั่น หยุดถือมั่น
ความเป็นผู้ใหญ่
อยากได้ลูกดี
พึงทำหน้าที่ตนให้สมบูรณ์
ทำคุณบูชาโทษ
ไม่กลัวปรโลก
ฝึกตนฝึกใจไปนิพพาน
ไม่ใส่ใจสรรเสริญนินทา
เศร้าหมอง-บริสุทธิ์
เพื่อนแท้คือบุญ
ผู้เตือน-ผู้ถูกเตือน (ปีถัดไป)