ตนได้ ผู้อื่นเสีย ก็ไม่พูด

เยน เกนจิ วณฺเณน      ปโร ลภติ รุปฺปนํ

มหตฺถิยมฺปิ เจ วาจํ       น ตํ ภาเสยฺย ปณฺฑิโตฯ

                                      (ขุ.ชา.(บาลี) ๒๗/๑๐๔๖/๒๑๔)

ถ้อยวาจาใดทำให้ผู้อื่นได้รับความเสียหาย

ถึงแม้ว่าจะมีประโยชน์มากมายก็ตาม

บัณฑิตก็ไม่ควรกล่าวถ้อยวาจานั้น

(ขุ.ชา.(ไทย) ๒๗/๑๐๔๖/๒๑๔)

การได้ประโยชน์เป็นสิ่งสำคัญ

แต่มีบางถ้อยคำแม้เราได้ประโยชน์ก็ไม่ควรพูด

ถ้อยคำที่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน

แม้เราจะได้ประโยชน์ก็ไม่สมควรพูด

                                     จะมีประโยชน์อันใดที่เราได้อะไรมากมาย                                                             

ท่ามกลางความย่อยยับของผู้อื่น

จะมีสุขอย่างไรที่ได้สุขบนความทุกข์ตรมของผู้อื่น

อย่าพูดให้ผู้อื่นเสียหาย

เพียงเพื่อหวังประโยชน์ตน

อย่าพูดแล้วเกิดโทษทั้งเขาและเรา

ควรพูดให้เป็นประโยชน์ทั้งเขาและเรา

หากพูดอย่างนี้ได้ โทษก็ไม่เกิดขึ้นกับใคร

ประโยชน์ก็จะเกิดขึ้นกับทุกฝ่าย

สมเป็นถ้อยคำของบัณฑิตผู้ฝึกตนดีแล้ว

ควรเป็นแบบอย่างแก่มนุษย์และเทวดาสืบไป

Cr. อิ่มธรรม

วารสารอยู่ในบุญ  ฉบับที่ ๑๕๐  เดือนเมษายน  พ.ศ. ๒๕๕๘

          ความดี ๔ ประการ

       ความรู้ที่เกิดแก่คนพาล

คลิกอ่านส่องธรรมล้ำภาษิตของวารสารอยู่ในบุญ ปี พ.ศ. ๒๕๕๘ ตามลิงก์ด้านล่างนี้
มีศีล มีธรรม ละเว้นบาป
ควรได้-ควรให้, ไม่ควรได้-ไม่ควรให้
ความดี ๔ ประการ
ความรู้ที่เกิดแก่คนพาล
ยินดีในความไม่ประมาท
ตกทุกข์ก็สุขได้
คนที่ไม่ควรคบ
อยู่กับปัจจุบันลดทุกข์ ๒ เท่า
หยุดจิต หยุดน้ำตา
ระยะทางกับความรัก
น้อยนัก สั้นนัก
ไม่ละทิ้งธรรม (ปีถัดไป)